4 Manieren Om Je Kind Zich Bemind Te Laten Voelen

Na mijn lamentatio van vorige week (Costanza Miriano heeft daar een mooie uitdrukking voor: kosmisch pessimsme), is het tijd om me te herpakken.

Vandaag deel ik enkele manieren om ervoor te zorgen dat je kind zich bemind voelt.

Voor wie het nog niet door moest hebben: ik schrijf vooral over de dingen waar ik dermate slecht in ben dat ik er een gepubliceerde herinnering voor behoef.

Dus, wij hebben een groot gezin en kiezen daar bewust voor (waarom eigenlijk, da’s voor een latere post).

Lees meer: Wow! Vier Kinderen. Kroniek van een Onverwachtse Zwangerschap

Meer zielen is meer vreugd!

We zijn met veel in huis, zeven om precies te zijn. Met veel kinderen die tegelijk praten en ons nodig hebben…

Het is dus onvermijdelijk dat we af en toe een kind moeten laten wachten. Dat we geen onverdeelde aandacht kunnen schenken aan elk dochtertje dat ons iets vertelt. (Zeker als de gemiddelde zinsconstructie van je dochter achtentwintig bijzinnen telt, in plaats van gewoon to the point te vermelden: “mama, ik heb een schommel tegen mijn hoofd gekregen”.) Dat is eigenlijk een cadeau voor onze kinderen, want zo leren ze dat ze niet het middelpunt van de wereld zijn. (Iets waar ik nog altijd mee bezig ben.)

En toch.

Toch vinden we het belangrijk dat er geen enkel kind ‘opgaat in de massa’. Dat we onze kinderen niet behandelen als een nummertje in een fabriek.

(Een belangrijke reden waarom ik me niet goed voelde bij het kinderdagverblijf waar onze eerste baby naartoe ging, hoe zorgzaam en inventief de begeleidsters er ook waren, was precies dat ‘fabrieksmatige’.)

We willen dat onze kinderen zich persoonlijk gezien en gehoord voelen. Dat ze weten, voelen, dat ze bemind zijn. Het zou me werkelijk slapeloze nachten bezorgen als ik later zou vernemen dat er een zoon of dochter zich in zijn kindertijd niet bemind voelde! God verhoede het!

Hieronder vier concrete manieren om over te brengen dat we onze kinderen graag zien.

Foto door Siebe Van Gaever

 1. Voorlezen

Nummer één: voorlezen! Er zijn vele redenen om voor te lezen, maar dit argument uit The Read-Aloud Family van Sarah MacKenzie vond ik overtuigend. Voorlezen geeft het signaal aan je kind: 'mama heeft tijd voor mij'.

Dagelijks voorlezen is een prioriteit in ons huisonderwijs.

Vandaar dat ik het er moeilijk mee had dat het voorlezen steeds minder goed ging naarmate we meer kinderen kregen. Ik schreef erover op mijn instagram maar herhaal het hier nog eens. In plaats van een gezellig momentje van hechting, werden de voorleesmomenten een aaneenrijging van ruzie om wie waar mag zitten, kinderen die het verhaal onderbreken en algeheel aandachtverlies zodat ik eerder tegen de muur aan het voorlezen ben dan tegen een menselijk schepsel (tegen de muren communiceren MOET EEN VAN MIJN SPECIALITEITEN ZIJN).

Flash forward naar de oplossing: twee voorleesmomenten per dag, eentje voor de ‘peuters’ (tweejarige en driejarige) met prentenboeken, en eentje voor de ‘kleuters’ (vierjarige en zesjarige) met leesboeken wanneer de peuters in hun bedje liggen. Zo zijn er genoeg billen per voorleessessie voor elk kind om op te zitten ;-).

Een wonderoplossing is het niet – de ruzies vallen nog dikwijls voor. Maar het helpt al veel.

Ik denk dat we zo’n twee keer per week voor de peuters en vier keer per week voor de kleuters tot een voorleesmoment komen, een cijfer dat ik naar omhoog tracht te krijgen.

2. Oogcontact maken

Ooo, hier ben ik slecht in. Ik probeer er echt aan te werken mijn kinderen aan te kijken terwijl ik iets tegen hen zeg. In plaats van te roepen vanaf vijf kamers verder (oké, ons huis telt maar vier kamers).

Oogcontact maken is ook het begin van een effectieve deugdentraining voor gehoorzaamheid, want hoe kan ik verwachten dat m'n kind gehoorzaamt als ik het niet eens zelf met aandacht iets heb gevraagd?

Dus: eerst de aandacht van je kind trekken door ernaar toe te stappen en het aan te kijken, dan pas iets zeggen.

3. Speciaal moment

Sinds een jaartje hebben we hier een concept in gebruik, dat gedoopt werd ‘speciaal moment’. Om de drie à vier weken, wanneer de agenda het toelaat, reserveren we tijd voor een kind apart. Dan gaat er een ouder weg met dat kind, terwijl de andere ouder gejost is, ik bedoel thuisblijft met de rest.

Het hoeft helemaal niet lang te duren. Hier enkele voorbeeldschema’s.

Voorbeeld A:

17u: kort bezoekje aan de kerk, voor het tabernakel de zegen vragen over het speciaal moment, over mama/papa en het kind

17u15: winkelbezoek, kind mag één iets kiezen (mama heeft wel een veto)

17u30: iets drinken op de markt (één keer deed ik ook een persoonlijkheidstest met mijn dochter, wat minder geslaagd was dan verwacht)

18u: terug thuis

Voorbeeld B:

19u: iets drinken in een cafeetje; kind leren piekenzotten

19u45: terug thuis, kind mag een constructie kiezen uit het boekje van kapla, waar we samen twintig minuten aan zullen werken

Ik kan je verzekeren: je kind voelt zich ongelofelijk speciaal na een speciaal moment, hoe onspeciaal het ook is wat je doet.

Van zodra de uitspraak gevallen is dat er vanavond een ‘speciaal moment’ is, begint je dochter of zoon met glunderen. (Ok, het leedvermaak dat de andere kinderen GEEN SPECIAAL MOMENT hebben is kennelijk de belangrijkste reden voor de blijdschap van de uitverkorene, maar laten we daar even over zwijgen.)

Na de bevalling was het moeilijk om fysiek weg te gaan. Toch hebben we het speciaal moment vrij snel terug laten doorgaan. Twee porties frisdrank klaarzetten in de frigo, samen liedjes zingen en hen een voorleesboek laten kiezen is al voldoende (het voordeel van nooit zoete dranken te drinken, is dat het wel héél speciaal wordt als we het toch doen 😉).

Foto door Siebe Van Gaever

4. Zeggen 'ik houd van jou'

Het is ongelofelijk wat voor een effect het uitspreken van positieve woorden heeft op de sfeer in huis.

Zoals de woorden 'ik houd van jou.' Ook al voel ik me daarbij soms de grootste hypocriet die op de wereld rondloopt, omdat ik net ervoor nog dat eeuwige en vermaledijde moederlijke ongeduld tentoon heb gespreid. Ik hoop dat God het me vergeeft…

Bereid je voor op onverwachtse reacties. Zoals ‘zoon, ik houd van jou.’ Zoon: ‘ja, en ik houd ook HEEL VEEL van God.’ (nadat hij in de 1277 dagen van zijn bestaan nog nooit het avondgebed heeft willen meezeggen.)

Er zijn zeker nog veel andere manieren om je kind zich speciaal te laten voelen… Wat werkt voor jullie? Laat het me weten!

Tot binnenkort,

Linde

Vergeet niet op het hartje te drukken onderaan deze blog als je er iets aan hebt gehad!