Wil je meer rust in je hoofd, een betere moeder zijn, tijd hebben voor wat je belangrijk vindt? Begin dan met een goed timemanagement. Intussen zijn er al een heleboel happy deelnemers van mijn cursus timemanagement voor moeders! Wegens technische problemen bij de lancering is de korting van 10€ ook verlengd. Vul de code MAART25 in en krijg nog tot 15 maart voor een mini prijsje toegang tot deze online cursus. No-nonsense tips vanuit de heel concrete praktijk met vijf jonge kinderen thuis(onderwijs). Schrijf je nu in!
Eindelijk! Eindelijk is ze nog eens zwanger, waarom blijf ik deze blog anders volgen? - hoor ik u al denken.
En ik neem het u niet kwalijk.
Ik ben dus zwanger van ons zesde kind. Joepie!
En 'eindelijk' was effectief de reactie van merkwaardig wat vrienden.
'We vonden al dat er veel tijd tussen begon te zitten.'
'Dus toch, we begonnen ons al af te vragen waarom het zo lang duurde!'
Haha.
En daarentegen zijn er mensen die zich nog maar nét neergelegd hebben bij het feit dat we voor vijf kinderen gaan, wanneer ze overdonderd worden door de aankondiging dat we er blijkbaar zes willen.
Dus ik voel de nood om een en ander een beetje uit te leggen.
Maar eerst een beknopte beschrijving van wat voorafging. Want jullie willen vast weten hoe het gaat.
We waren nog maar een paar dagen verhuisd toen we ontdekten dat ik zwanger was. Moeilijk om de dankbaarheid die toen door mijn lijf ging te beschrijven. Nog nooit zo blij geweest! Het is echt zo - meer blij en gezegend en dankbaar met elk kind dat erbij komt. Het duurde nu iets langer voor ik zwanger werd, wat me weer wijze lessen heeft geleerd over hoe weinig we dit allemaal in de hand hebben.
En zes kinderen: ik heb er 'zin in'. Ik vind steeds meer mijn draai in het moederschap (ook al zijn er evengoed momenten waarop ik me overweldigd voel en het gevoel heb dat ik elke kwaliteit mis om mijn kinderen op te voeden, wat objectief gezien zo is).
Dus nu al eenentwintig weken ver. Het wordt een #juli2025 kindje. Tot nu toe was het de gemakkelijkste zwangerschap ooit. Wat doet een verstandige vrouw dan NIET, maar ik dus wel: beginnen voetballen in de tuin met haar jongens zodanig dat er tóch nog acute bekkeninstabiliteit optreedt.
De hoop dat het een rustige baby wordt heb ik mentaal al opgegeven. Bij elk contact met een echografietoestel maakt hij/zij met z'n wilde manoeuvreren het de zorgverlener nagenoeg onmogelijk om een beeld te fixeren. Op elf weken had het kind ook al de hik. Flitst door mijn hoofd: aaaaaaaaaaaaaah reflux, huilbaby, ziekenhuisopname. Doe je me een plezier en bid je voor een rustige baby? ;-)
En dan de eigenlijke vraag: maar wààrom hebben jullie nu zoveel kinderen?
Wilt noteren: dit wordt geen theologisch traktaat. Ja, we zijn katholiek en volgen de leer van de Kerk over de menselijke seksualiteit. Omdat we geloven dat die leer waar en goed is en in het hart van de mens gegrift is door de Schepper, niet omdat we ons onderdrukt weten door een angstaanjagend instituut. Wie die gelovige visie beter wil begrijpen kan daarvoor vast bij Nonkel Google terecht (tokkel de zoektermen 'Catholic / contraception / openness to life / theology of the body' enz). Maar ik beperk me hier tot enkele simpele intuïties.
Mijn eerste antwoord is alsdan: het aantal kinderen dat als normaal wordt beschouwd is maatschappelijk bepaald. Altijd als iemand een opmerking maakt over het grote aantal kinderen dat we hebben, zou ik even een sloeber willen zijn en het omdraaien. 'WOW! Hebben jullie MAAR TWEE KINDEREN! Wat drijft jullie daartoe?? Allez, zo kun je toch niet TOEKOMEN OP EEN FAMILIEFEEST?????!!'
Uit beleefdheid doe ik dat niet. ;-)
Maar laat me je uitnodigen om even out of the box te denken. Beeld je in dat het doodnormaal is om gewoon de kinderen te ontvangen die komen. Iedereen doet het zo, kroostrijke gezinnen zijn er her en der, kinderen worden gezien als een rijkdom, weinig kinderen hebben indiceert aan de maatschappij een meelijwekkende 'we hebben vruchtbaarheidsproblemen'. Plots kom je dan iemand tegen die verklaart te zullen stoppen bij twee kinderen. WABLIEFTRU! Wat een restrictieve mentaliteit! Hoe kom je daar nu bij?
Ik wil niet zeggen hoeveel kinderen iemand moet hebben, dat zijn mijn zaken niet. Mijn punt is gewoon dit. Hoe meer ik erover nadenk, hoe vreemder het me voorkomt dat zowat de hele bevolking vindt dat geen tot drie kinderen 'normaal' is. Je hebt nul tot drie kinderen. Zo is het, punt.
Ook voor mij was dat trouwens altijd een evidentie. Tot ik plots een tiental jaar geleden het eerste gezin ontmoette met zeven kinderen (en ik viel effectief achterover op dat moment). Vanaf toen begon ik me te realiseren dat je 't ook anders kan bekijken.
Volgende evidentie die ik in vraag heb gesteld: dat het aantal kinderen iets zou zijn dat je kiest. Hoeveel kinderen 'willen' jullie, vragen mensen altijd. Maar zo bekijken we het niet. Drie kinderen willen komt mij te veel over als drie auto's willen. Een kind is helemaal geen object dat we kunnen verwerven!
Kinderen zijn iets wat we ontvangen, als geschenk uit Gods hand. Iets waarvoor we ons open kunnen stellen, maar niet iets dat we kunnen kiezen.
We hebben met name geen vooraf bepaald getal in gedachten. (Nee, echt niet.) We 'willen' niet zoveel of zoveel kinderen.
En dat komt ook doordat we ervan uitgaan dat de norm of de basishouding er een is van openheid voor het leven. We zijn in principe open voor het leven, tenzij... Lees maar eens de encycliek Humanae Vitae. Die 'tenzijs' oftewel 'redenen om niét open te zijn voor het leven' zijn zwaarwegende redenen die van economische, spirituele, psychologische of nog andere aard kunnen zijn. In dat geval kan een koppel gebruik maken van de natuurlijke methodes om een zwangerschap te vermijden (geen anticonceptie, wat altijd als immoreel is beschouwd in het christendom).
En het gaat dan om zware redenen om een zwangerschap uit te stellen, niet definitief uit te sluiten. Het eigene aan openheid voor het leven is dat je elke keer opnieuw bepaalt hoe de omstandigheden zijn. Dus: geen harde beslissing nemen meer dan één cyclus verder.* Misschien is de situatie dan veranderd. Laat staan dat we kunnen weten hoe de situatie over tien jaar zal zijn! Vandaar dat ik meegeef dat we geen vooraf bepaald getal in gedachten hebben. Kan dit kindje ons laatste zijn? Tuurlijk. Kan het ook dat we nog maar in de helft zitten? ... hier antwoord ik even niet op terwille van het mentale welzijn van mijn ouders.
*Hoewel ik me wel situaties kan indenken waar de beslissing wel min of meer definitief zal zijn. I'm no judge, ik probeer het maar basaal uit te leggen...
In ons geval ziet het complex van omstandigheden er ongeveer zo uit: altijd snel zwanger worden, stressvolle en belastende periode in (het begin van) de zwangerschap wegens voorgeschreven rust, belachelijke postpartumperiode met huilbaby's, kinderen snel na mekaar waardoor het gezinsevenwicht altijd fragiel blijft, de wetenschap dat we door NaPro therapie nooit miskramen hebben, maar ook een super supportive echtgenoot.
Nog een nuance: niet 'wij' beslissen dit, maar we hebben de intentie om de wil van God te doen. Meer dan hoe ons volgende uniform C eruit moet zien, is de beslissing om al dan niet open te zijn voor een nieuwe baby een beslissing die samen met Onze Lieve Heer genomen wordt!
Lees meer: Redenen Waarom Je Niet Gelooft
Nog enkele verduidelijkingen om onze rare positie beter te begrijpen.
Eerstens: kinderen zijn in onze visie de essentie van het huwelijk. Er is naast de procreatieve functie ook de verbindende functie van het huwelijk (eenheid tussen de echtgenoten), maar zonder de voortplantingsfunctie zou het huwelijk gewoon niet bestaan. De voortplanting is zo eigen aan de huwelijksdaad, alles in het lichaam van man en vrouw is daarop gericht. Bestudeer het maar even, en je zult het zien, het is prachtig. Vandaag draaien we het om, en zien we seks zonder voortplanting als 'het normale', en seks met voorplanting als het abnormale dat maar heeeeeeel af en toe voorkomt (namelijk het aantal keren dat we een kind willen). Het geloof is holistisch en wil de seksuele dimensie van de mens 'heel' houden!
Tweedens, en dat is zo'n no-brainer dat ik het zelf nog beter moet leren begrijpen: kinderen zijn goed. Kinderen zijn een zegen. Hoe meer kinderen, hoe meer zegen. Iedere keer dat een koppel een nieuw kind ontvangt, worden ze opnieuw gezegend! (Wat niet wil zeggen dat we ons ooit beter moeten voelen dan een gezin met minder kinderen. God verhoede het! Meer kinderen maakt ons niet 'moreler' dan iemand anders.)
Voilà, hopelijk vind je ons nu een beetje minder raar, of begrijp je beter waarom we ZO raar zijn.
Tot binnenkort, met meer nieuws over een gezin in blijde verwachting van nummer zes!
Linde
Eindelijk! En dan eindelijk in de zin van "joepie, een blond schatje meer om deze wereld/ de vriendekring/ de mis/..." op te vrolijken. Heel mooi geschreven blogpost :-) nogmaals een heel dikke proficiat! Leve het leven !