Dergelijke post is al lang niet meer verschenen, en dat heeft natuurlijk alles te maken met het ouder worden van onze kinderen en het respect voor hun privacy. Grappige uitspraken van een tweejarige reproduceren is iets anders dan de innerlijke worstelingen van een opgroeiende zevenjarige…
Maar omdat ik weet dat deze blogs gesmaakt worden door het publiek, een bescheiden portret van onze gezinsleden 😉.
De moeder (34 jaar)
Huis- tuin- en keukenfilosoof met neiging tot overdrijving (waardoor mensen denken dat het hier echt altijd in het honderd loopt). Slaapverslaafd. De redactie van Katholiek Nieuwsblad vroeg zich ooit af of mijn advies om de eeuwige mamamoeheid op te dragen wel gepast was, maar ze weten niet dat ik slaapverslaafd ben. Dus ode aan mijn echtgenoot die een expert is in het coördineren van een bataljon wilde jongens en meisjes tijdens de vroege uren.
De vader (35 jaar)
Verzuipt in het werk en vond het desondanks nodig om een veeleisend bijberoep erbij te nemen. Toen er een jeugdverblijf te koop stond is hij daar dus onmiddellijk op ingegaan (ik was er een tweetal dagen later van op de hoogte).
Alter ego: stand-up comedian. Is inmiddels bekend op zijn werk als ‘afdelingsdichter’.
Tegelijk weten de kinderen inmiddels ook al dat hij nooit lacht met de mopjes van mama. (Op Whatsapp doet hij tegenwoordig de moeite om meer lachemoji’s bij mijn comments te plaatsen, want dat is makkelijker om te faken.)
De eerste (7 jaar)
Ze blijft maar tekeningen maken met ‘mama en papa zijn de beste’ erop. Ik houd die zorgvuldig bij om als blazoen uit te halen bij een of andere puberale oorlog waarin dochter ons probeert te overtuigen dat we de slechtste ouders ter wereld zijn.
Kind dat fanatiek houdt van strikjes, glitter en fonkelende dingen (ik moet me heel hard inhouden om nooit het woord ‘brol’ te gebruiken bij haar verzamelingen), en tegelijk het meeste decibels van allemaal produceert en het wildst is.
De tweede (5 jaar)
Houdt nog steeds het meest van graafmachines en tractoren, en nu hij een tractor met aanhangwagen kreeg is zijn jongensdroom in vervulling gegaan. Af en toe zie ik hem dus uit het raam met zijn tractor tussen de weiden en dan smelt mijn hart.
Is niet weg te houden van zijn mountainbike voor jongens van negen jaar.
Kreeg een Lidl-Trek truitje van zijn peter. Ik moet er geen tekeningetje bij maken: het kind wordt door de voltallige familie gepusht om te gaan koersen en wij blijven beweren dat ‘wielrennen’ een woord is dat niet bestaat.
De derde (4 jaar)
Mensen moeten maar één blik op zijn pretoogjes werpen en ze hebben al door wat voor een deugniet dit is.
Loopt geregeld weg. Wat bij mijn buurvrouw de reactie ontlokte om mij een product aan te raden genaamd AirTags; een manier om je kinderen te merken waarbij je op een online kaartje kan zien waar ze zijn. Stijl Sluipwegwijzer van Harry Potter. (Geniaal, maar ik heb het niet geïmplementeerd.)
Begint elke vertelling met een aantal grammaticaal veel te gesofisticeerde bijzinnen, waardoor je als toehoorder gemiddeld bij de vierde ‘en toen…’ afhaakt.
Spreekt met een niet thuis te brengen dialect.
Hij is zo grappig. Met hem praten is het live equivalent van een feelgoodmovie.
De vierde (3 jaar)
Zegt weinig en pikt toch alles op.
Is echt lief voor haar broertje Isidoor. Toen we eens van de slager terugreden en ze elk ‘een schelletje’ gekregen hadden, merkte ik dat ze heel haar schelletje aan haar broer gedoneerd had. Tegelijk is haar favoriete activiteit mensen verklikken.
Is twee handen op een buik met haar broer Edward (degene dichtst in leeftijd hangen duidelijk het meest aan elkaar). Hun sport: samen rondjes lopen in huis.
Stelt elke dag vijfhonderd vragen over wat er gebeurt. Het liefst op momenten waarop het huis ontploft en iedereen om het hardst aan het brullen is aan tafel: ‘Mamamamamamamamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa wat gebeurt er als de muur weggaat?’
De vijfde (1 jaar)
Blijft inmiddels al een paar maanden steken in zijn vocabulaire van vier woorden. ‘Mama’ betekent ‘ik heb iets nodig’ en ‘papa’ betekent ‘ik vind deze persoon leuk’.
Gaat zeventien uur per dag aan papa gaan vragen om een boekje te lezen.
Heeft een onverzadigbare drang om op tafel te klimmen en alle voorwerpen in de waterkan onder te dompelen. Als ik hem even niet hoor, zit hij meestal in de afwasbak.
Werkt aan een nieuwe onderverdeling van het dierenrijk: alle dieren zijn ofwel paaj (paard) of papaaj (papegaai).
Lucienne en Lydia (resp. ca. 11 en 4 maanden oud, geadopteerd eind november)
De echte reden waarom ik deze blogpost schrijf. Katten met een identiteitsstoornis. Bevinden zich in de onmogelijkheid te aanvaarden dat ze carnivoren zijn. Eten:
Papieren zakdoekjes
Paprika’s
Stukken kerstboom
Zuurdesemdeeg
Kamerplanten
Tomatensaus met spinazie
Naaigerief
Moeten vervolgens voortdurend overgeven.
Werden geadopteerd om te jagen op ongedierte in en rond het huis, maar weigeren naar buiten te gaan.
Maffen de hele dag. Beginnen rond een uur of negen ’s avonds met elkaar te vechten slash stoeien, waarbij ik aan de wijze raad van mijn moeder in de jaren negentig moet denken: “tgoat weer èndigen in bleitinghe”.
Ik dacht dat alleen mijn kinderen mij kopzorgen en grappige momenten zouden bezorgen, maar op deze katten was ik dus niet voorbereid...
To be continued!
Tot binnenkort,
Linde
Comments