Gezinschaos Op Een Ongezien Niveau: Leven Met Een Huilbaby

Het leven zoals het is met een refluxbaby

Toen mijn moeder hier maandagnamiddag een handje uit de mouwen kwam steken, schreef ze me de dag nadien een bericht: ‘Dit is pure survival.’

Ik schets even hoe het er zowat aan toe ging.

Terwijl ik de laatste keer van de dag probeer te kolven (Edward krijgt nu volledig van de fles omdat hij met het onrustige drinken niet voldoende bijkwam), overhandig ik de baby aan mama, die op dat moment de andere kinderen aan het badderen is. De tijd tikt, want mama moet haar trein halen en ik moet zo snel mogelijk in bed om voldoende uren slaap te hebben om over te kunnen nemen voor het tweede deel van de nacht, en vóór mama weg is moeten alle kinderen slapen omdat de echtgenoot ze anders nooit in bed krijgt (met overprikkelde baby op dit uur raak je immers in niets vooruit).

Edward huilt indringend en moet ook pyjama aan. Mathilde doet duikoefeningen in bad en spat de hele badkamer nat. Ondanks het luide gehuil van Edward stelt ze voortdurend vragen aan oma en volgt ze geen enkele instructie om haar pyjama aan te trekken op. Ondertussen is Theodoor naar het poortje aan de trap gelopen waar hij met de kracht van een bodybuilder aan staat te schudden tot het bijna kapotgaat.

Bij het eten (gewoon boterhammen met reeds gemaakte soep, nog niet eens zelf gekookt eten) stoot Theodoor zijn beker water ongeveer tien keer om. Ondertussen probeert de echtgenoot met alle macht Edward een flesje te doen drinken. Mathilde zingt en babbelt erop los en begint luid te protesteren als het niet het juiste beleg is op de boterham, zich niets aantrekkend van het overige kabaal. Omdat niemand op Theodoor let, heeft hij ongemerkt zijn kommetje soep kunnen nemen en dat op bizarre wijze zonder lepel naar binnen pogen te slurpen, waardoor het gevallen is en de tafel vol ligt met soep. Ik zeg tegen mama ‘Mmmm wij kunnen hier njamnjam nooit meer blijven neerzitten tijdens het eten njamnjam omdat er zoveel moet gebeuren, vaak zijn we met z’n tweeën aan het rechtstaan om njamnjam iets te doen.’ Op dat ogenblik zijn we met alle drie de volwassenen aan het rondlopen met eten in onze mond.

(*Mensen, als ik gepensioneerd ben weiger ik resoluut om een maaltijd te nemen die koud geworden is. En zelfs als het huis in brand staat, blijf ik stijfhoofdig zitten.)

Edward bij de osteopaat. (vóór de huilpartij.)

Lees meer over hoe ik door deze periode ben geraakt: 6 Strategieën om een huilbaby te overleven.

Een noodhospitaal

Even denken waarmee ik de afgelopen weken kan vergelijken…

De covidafdeling van een ziekenhuis op de piek van de derde golf. (Iedere dag was er wel een hulpverlener, vriendin of familielid dat wat van z’n tijd wilde opofferen om ons te helpen.) Een bejaardentehuis met acuut seniel geworden bewoners en driedubbele shifts voor de verpleegsters. De Notre Dame-kathedraal die in brand staat waarbij alle omringende bewoners hun emmer water brengen om de kathedraal te proberen blussen.

Op weg naar de kinderarts in de trein.

The evolution of turbomom

Momenteel voel ik mij Turbomom. Ik mag hopen dat het mogelijk is om lief te hebben terwijl je vijfentwintig dingen tegelijk aan het doen bent... – groenten in de pan smijtend om dubbel zo snel een maaltijd op tafel te toveren terwijl de baby op zijn buikje op mijn arm ligt, ondertussen Theodoor verhinderend de kraan open te draaien, het kolfgerief afwassend en tegelijkertijd met mijn tenen het park van Edward aan het verschuiven. Anders zijn mijn huidige inspanningen vergeefs voor de eeuwigheid.

Moest ik vijf jaar geleden een trailer te zien hebben gekregen van mijn leven zoals het er nu uitziet, zou ik me waarschijnlijk gaan verstoppen hebben voor de wil van God. Ik had nooit durven denken dat ik ooit zo zou leven!

Vijf jaar geleden, dat was de periode net voor ons huwelijk. Ik woonde in een studentenhuis; ik had een boeiende maar al bij al voorspelbare job, en moest geen huishouden voor mekaar krijgen omdat wassen, koken, poetsen allemaal geregeld werd door dat geweldige culturele huis. Ik had met andere woorden heel wat tijd om mijn interesses na te streven, wat er toen vooral in bestond de huiselijke bibliotheek te verslinden (tijd die ik soms weliswaar op tersluikse wijze bijcreëerde ten koste van mijn lichaam door minder te slapen). De gave van tijd, een echte gave…

Ondanks alles ben ik dol op m'n knaapje!

Maar kijk. Dat was toen een geschenk van God dat het mogelijk maakte om me moreel en intellectueel te ontwikkelen op allerlei andere gebieden. Nu bestaat de wil van God hierin: dit opdragen en aanvaarden. Hoewel de verleiding groot is om terug te willen naar 'alleen zijn' en 'doen wat ik wil' (oh had ik maar terug ‘TIJD’!).

Om nog eens de patroonheilige van mijn lief klein Edwardje te citeren: ‘Gods wil moet u leren zien en beminnen in al wat er voorvalt, in om het even welke omstandigheid. Zoek de volmaaktheid niet dáár, waar ze voor het ogenblik niet te vinden is.’ (Z. Edward Poppe).

Nog enkele positieve punten.

• De was doen, eventjes hophop de kleren uithangen terwijl iemand anders beneden op de kinderen let, voelt voor mij nu als een ver-a-de-ming. Vergelijkbaar met gaan zonnebaden op de Caraïbische eilanden met een stel wuivende livreibedienden naast me en af en toe eens nippend van mijn virgin mojito terwijl ik de laatste bladzijde omsla van het zevende boek dat ik die week gelezen heb.

• Saai is het hier alleszins nooit. Het leven is momenteel zoals een spannende thriller waarvan je maar één hoofdstuk per dag mag lezen. Iedere dag nieuwe ontwikkelingen, verrassende plots, onheilspellende vooruitzichten en onverwachtse verademingen.

• Ik heb me het vaste voornemen gemaakt om moeders in hun kraamperiode een handje te gaan toesteken. In het sociale weefsel is dat een zaak van onontkoombaar belang; van zodra ik de boel hier een beetje onder controle heb begin ik ermee. Dat moet wel ergens in het jaar 2031 kunnen gebeuren.

• Ik word mentale coach voor huilbabymoeders.

Mama probeerde me nog een beetje te troosten... ‘Gelukkig ontbreekt het niet aan humor op het Bandietenhof (moeders bijnaam voor onze politiegerelateerde straatnaam) 😉’

Tot binnenkort!

Linde

Postscriptum. Sinds de komst van grootmoederlief is de rust hier gelukkig wel wat wedergekeerd. Vooral de langere dutjes van Edward doen won-de-ren, hij krijgt meer melk binnen door het kolven en hij huilt ook echt wel minder.

Herkenbaar? Toevoegingen uit jouw ervaring? Bedenkingen? Drop ze als reactie hieronder!