Vijf suggesties om nét dat ietsje deugdzamer te worden
Het momentum om te schrijven over goede voornemens, zo rond eind december-begin januari, is voorbij. Marketinggewijs stelt deze blog bijgevolg evenveel voor als een zak patatten van de Lidl. Maar ik wil ‘m toch bijeen schrijven… anders (spoiler alert, zie de lijst beneden) val ik terstond door de mand met mijn eerste voornemen.
Jedoch, eerst een korte babyupdate uit het Ons Thuis-front.
Waar ik bij de vorige blogpost nog twijfelde of ik Eloïse echt wel een slaapprinses mocht noemen – en zoals dat dan gaat, daagden er effectief enkele moeilijke babydagjes op direct na het publiceren ervan, tot ziens geloofwaardigheid! – twijfel ik nu niet meer. Eloïse is een rustige baby, die ontzettend goed slaapt ’s nachts. We zitten de facto in het stadium van doorslapen. Maar toch geloof ik dat er (naast de aard van de baby zelf) ook veel ligt aan alle maatregelen die we genomen hebben*, want elke keer dat we een uitstap doen is het ritme verstoord en blijkt ze toch niet ‘zo’ makkelijk. Nu is het bijna omgekeerd als bij mijn huilbaby’s: wanneer Eloïse op verplaatsing huilt en niet wil slapen vragen de mensen bezorgd wat er aan de hand is met haar, terwijl de huilbaby’s zich vaak uitzonderlijk braaf gedroegen buitenshuis, wat mij een mooi figuur deed slaan als gekkin.
*maatregelen: enkel focus op de baby de eerste zes weken (zorg voor de andere kinderen in principe uitbesteed aan echtgenoot of derden, geen thuisonderwijs); bijslapen elke ochtend als het kan; veel verlof van de echtgenoot (de facto part time werken); geen uitstappen tenzij strikt noodzakelijk (zelfs niet de H. Mis op zondag); prikkelarme ruimte voor Eloïse; borstvoeding zonder andere kinderen erbij. De meeste van die maatregelen zijn in tussentijd gradueel uitgedoofd. Alleen uitstappen gaan ons nog niet zo goed af.
De orde van de dag dan: voornemens.
Er was een passage in een (overigens razendinteressant) podcastgesprek met Steven Rummelsburg over de ondeugden van het schoolsysteem en de nood aan thuisonderwijs die me trof. Het stelde de vergeten waarheid aan het licht dat we vooral moeten bezig zijn met verlangen naar de volmaaktheid. Als men een adolescent naar zijn toekomst vraagt, zo stelde de oud-leraar, is dat vaak in de bewoordingen van 'What do you want to have?' Het antwoord ligt dan in de lijn van een diploma bij een goede universiteit, een bloeiende carrière, een huis. Terwijl de veel relevantere vraag is: 'How do you want to be?' Deze vraag peilt naar de toestand van de ziel. Tien jaar verder in de toekomst willen we vooral een beter persoon zijn: geduldiger, begripvoller, minder hard voor onszelf en anderen, meer verankerd in Christus. Onze ziel is immers eeuwig. De materie is dat niet.
Mijn ultieme tip voor 2022 is dus: maak een geestelijk voornemen.
Welke precies mijn voornemen is op geestelijk gebied laat ik privé, maar ik geef hieronder wel vijf ideeën voor een vooruitgang op geestelijk gebied. Daarna doe ik een boekje open over de materiële voornemens die ik me heb gemaakt voor het nieuwe jaar.
Vijf suggesties om nét dat ietsje deugdzamer te worden
1. We focussen ons nogal gemakkelijk op wat de ander allemaal verkeerd doet. 'Waarom kijkt ge naar de splinter in het oog van uw broeder en slaat ge geen acht op de balk in uw eigen oog?', aldus Onze Heer in Lucas 6:41. We moeten niet denken dat onze voornaamste taak erin bestaat om de andere (bijvoorbeeld onze echtgenoot) te wijzen op wat hij allemaal anders zou moeten doen. Onze taak bestaat erin om onszelf te vervolmaken. Zoals Kimberley Hahn het treffend zei in een van haar podcasts: 'God is more interested in making you holy than in using you to make your spouse holy.'
2. Hoe kan ik een betere vriendin zijn? Op moeilijke momenten niet vervallen in een ‘niemand denkt aan mij, niemand houdt van mij’ (moeite op de dag waarop ik jarig ben: aanwezig!). In de plaats daarvan focussen op: op welke manieren kan ik zelf een betere vriendin worden? Wat kan ik geven?
3. Geduldiger worden.
4. De blik op de ander niet ‘bekijkend’, maar ‘medelijdend’ laten zijn. I.e. vol liefde en compassie. Vooral sociale media nodigen mijn inziens uit tot een verkeerde blik op de ander; een soort beoordelende afstandelijke blik. In het bijzonder tijdens onverwachtse (niet-intentionele) scrolsessies is dat een probleem. Achter elke story op onze feed schuilt een mens.
Eloïse, zeven weken oud. Zelfs op de grond is ze content.
5. ‘Not taking offense.’ Geen aanstoot nemen. Dit is een hele moeilijke. De Schrift zegt: 'Verstand maakt een man lankmoedig en het is zijn glorie, een fout door de vingers te zien.' (Spreuken 19:11) We leven in een overgevoelige cultuur waar iedereen ogenblikkelijk aanstoot neemt aan wat de ander zegt. De cultuur van de verontwaardiging. Zo’n maatschappij is een maatschappij die weinig glorie heeft.
Praktische voornemens
Als laatste mijn voornemens op stoffelijk gebied, ook wel genoemd 'de waslijst'.
Om de twee weken bloggen. (Ja, dit voornemen is onrealistisch en neen, ik ben niet open van geest genoeg om het nu al op te geven.)
Terug het minimalisme omarmen. Toen ik huismoeder werd drie jaar geleden hield ik me voor om niet méér in huis te halen dan strikt noodzakelijk, geen kleren te kopen voor de kinderen enzovoort, en was ik met weinig content – maar geleidelijk aan sloop het materialisme als een sluwe vos toch binnen in de geest. Concreet wil ik bij elke aankoop nadenken waar ik het spul eigenlijk ga stockeren. Zo mogelijk: evenveel wegdoen als in huis halen. En in de zomer: heel de zolder ondersteboven keren. (Hoewel onze zolder naar zoldernormen heel geordend is, wil ik er toch al eens grote kuis in houden, precies omdat je dat volgens mij moet doen vóór de klus overweldigend lijkt. Plus, hoe dan ook weet je na een tijdje niet meer van het bestaan van sommige spullen af als je ze lang niet hebt gezien.)
Tien spullen verkopen op tweedehands.
Tien nieuwe recepten leren. (Cheating is hier van de partij: ik begon er al aan eind december zodat het zeker zal lukken. Mijn voornemens zijn erop gericht om mezelf een gevoel van accomplishment te verschaffen, zegt u? Schandalige insinuatie!)
Telkens wanneer ik mijn computer open (oeps, ik merk net dat ik het vergeten ben) het familiedagboek aanvullen. Dat is een document met grappige voorvallen, leuke kinderuitspraken en een dosis zelfbeklag. Heerlijk om het enkele maanden later opnieuw te lezen!
Elke dag vijf minuten lezen in een non-fictieboek. Momenteel lees ik een dun boekje over de geschiedenis van de Liberale Partij. Interessant, en daar ik een geheugen heb als een zeef is de inhoud van de teksten altijdnieuw.
Een beetje meer ‘praktisch ingesteld worden’. Ik heb ontdekt dat ik vaak uitroep ‘JA, FANTASTISCH!’ bij een idee voor een activiteit, om dan twee uur voor vertrek te constateren dat het eigenlijk materieel onmogelijk is om er te geraken zonder auto en met vier kinderen met variërende slaap- en eetnoden.
En nu... ga ik het familiedagboek aanvullen. Tot binnenkort, en dat God je rijkelijk moge zegenen met je nieuwe voornemens.
Linde
Heeft deze post je geholpen of aangesproken? Klik dan op het hartje. Doorsturen en delen is zeer gewaardeerd! Volg me op instagram en facebook.
Comments