De indeling in focusdagen-bufferdagen-vrije dagen. Mijn recentste ontdekking: je bent meer productief als je niét dag na dag maximaal productief probeert te zijn. De inherente nood aan bufferdagen, en de nog grotere nood aan vrije dagen.
Ik hou van productiviteit! Ik hou van efficiëntie! Ik geloof zelfs dat het gezin geroepen is om productief te zijn (want zoals men weet is de gezinsboerderij/homestead natuurlijk het oorspronkelijke plan van God met de mensheid).
Maar ik hou ook van rust.
Ik denk dat de beide belangrijk zijn. Onontbeerlijk zelfs. Want de mens is gemaakt om te werken én te rusten. Als er één van beide ontbreekt, is de mens niet ‘heel’.
Lees meer: Wat Is Een Slow Life?
Sprekend voor mezelf, ben ik altijd op zoek naar nieuwe systemen om productiever en efficiënter te zijn. En thans ben ik even vurig op zoek naar systemen om echt te kunnen rusten (misschien las je het al op mijn dream board 2025).
In deze blog vertel ik je over mijn zoektocht naar die twee faculteiten van de mens: productiviteit en rust. Hier ga ik nog veel gedetailleerder op in in de Blije Moederclub… want timemanagement, je taken efficiënt ordenen - het is een uitermate praktisch domein.
Maximaal willen doen, maximale teleurstelling
Ik zal maar even uit de biecht klappen. Al jaren is het mijn terugkerende frustratie, even cyclisch als de Griekse opvatting van de geschiedenis: ik ben teleurgesteld met wat ik in een dag maar heb kunnen verwezenlijken. Niet tevreden zijn. Méér uit mijn dag hebben willen halen. Een veel grotere to do lijst hebben dan de realiteit toelaat, en bijgevolg immer gefrustreerd zijn wanneer de dag ten einde loopt.
Er kwam zelfs een punt waarop ik me geestelijk begon voor te bereiden op het moment rond 15 uur à 16 uur: het afschrikwekkende tijdstip waarop het naïeve optimisme van de ochtend omslaat in de bittere realisatie van wat werkelijkheid is: ik ga alweer een heleboel verwachtingen voor de dag niet kunnen inlossen.
(Soms denk ik zelfs dat het een van de grootste boetedoeningen van de westerse mens anno 2025 is om tevreden te zijn. Simpelweg tevreden – tevreden met wie je bent, tevreden met wat je hebt, tevreden met wat je hebt kunnen doen.*)
*als je het woord boetedoening angstaanjagend vindt, lees even mijn post van tijdens mijn derde zwangerschap.
Ik besefte dat al lang, maar had er geen oplossing voor. Behalve een psychologisch spel met jezelf misschien waarbij je jezelf dwingt om tevreden te zijn: probeer het niet, het werkt niet.
Niet elke dag hoort hetzelfde te zijn
Maar onlangs besefte ik wel dat ik die eeuwige verwachting om zoveel mogelijk te doen eigenlijk ook op zondag had. Wat in feite een rustdag hoort te zijn. Toen ging er een licht bij mij op.
En ik dacht eveneens terug aan een interessante gedachte die ik eens gelezen had bij Amy Roberts (protestantse moeder van tien): als je decluttert, zorg dan dat je je op dat moment geen zorgen moet maken over het eten of over de was. Zorg dus dat je je handen vrij hebt om gefocust te kunnen werken.
Toen ik dan het organisatiesysteem van focusdagen-bufferdagen-vrije dagen beter leerde kennen, en op mijn eigen omstandigheden probeerde toe te passen, was mijn lichtje compleet.
Om even kort toe te lichten:
Focusdagen = dagen waarop je intens werkt aan bepaalde van je core activiteiten. Je hernieuwt niet je krantenabonnement, betaalt geen facturen, doet geen boodschappen, gaat niet naar play dates, …
Bufferdagen = dagen om al die nevenactiviteiten van hierboven wel te doen. Je doet het voorbereidingswerk zodat je op andere dagen gefocust kan werken óf een vrije dag kan nemen.
Vrije dagen = what’s in a word – vrije dagen. Je hebt tijd om te rusten, te lezen, de natuur in te trekken, zomaar bij je kinderen te zijn.
Wat was mijn aha-moment dan? Wel, de realisatie dat het niet mogelijk is om elke dag maximaal dingen gedaan krijgen. De facto begon ik elke dag met de wens om maximaal zaken te kunnen afvinken. Wat een recept was voor frustratie.
Ten eerste: het brein van de mens kan het niet aan om non-stop gefocust te zijn. Ook toen ik nog niet gelovig was, ben ik altijd geïnteresseerd geweest in voorstanders van het terugdringen van het aantal werkuren, zoals Geert Noels. Of pilootprojecten in Scandinavië. Er is een afwisseling nodig van focusdagen en vrije dagen.
Ten tweede: ik geloof dat er een soort inherente nood bestaat aan bufferdagen, want anders word je nerveus van al dat bijkomstige werk dat zich opdringt. Ik denk dat elke succesvolle professioneel naar manieren zoekt om het bijkomstige even terzijde te schuiven om ongestoord aan zijn kernactiviteit te kunnen werken.
Mijn vader, die artiest is, gebruikt bijvoorbeeld de eerste ochtenduren om enkel met pen en papier in de hand te ‘peinzen’ aan grappige dinges (=zijn kernactiviteit).
De clue is dus, orden je dagen op een slimme manier. Bundel gelijkaardige taken tegaar. En zorg dat je op focusdagen werkelijk gefocust kan werken (of het nu poetsen of huisonderwijs voorbereiden is), en zo weinig mogelijk ballast hebt.
Ik merk wel dat ik al veel vooruitgegaan ben in het ordenen van mijn dagen. Toen ik student was, was het letterlijk zo dat ik niet in staat was om rust te nemen. Omdat ik geen orde had. Altijd dat stemmetje in mijn hoofd dat ik aan iets moest werken in de plaats. Maar rust nemen vereist natuurlijk dat je effectief werkt op momenten waarop het moet. Je moet niet vasten na Pasen, maar tijdens de vasten!
Voilà, dus dit systeem probeer ik momenteel verder te implementeren en te verfijnen. Het is nog bijlange na niet perfect. Maar de opsplitsing in focusdagen en bufferdagen helpt me enorm om productiever te zijn. Én rustiger, o mooie schijnbare contradictie...
Tot binnenkort,
Linde
Druk op het hartje, deel deze blog met vrienden of familie, abonneer je!
Comments