Beproefde Tips om je Kinderen Klusjes te Laten Doen

 Mijn trouwe lezers weten intussen waarom we de kinderen willen laten meedraaien in het huishouden, ook als het ons bloed, zweet en tranen kost.

Vijf kinderen, drie huilbaby’s, een boerderijdroom en een flinke dosis wanhoop later deel ik graag de tips die voor mij werken!

1.      Voorzie een specifiek moment voor klusjes

De eerste stap die me rust bracht, was het voorzien van een specifiek moment om taakjes te doen. Zoals met alle to do’s als huismoeder, moet je het structureel alloceren om de overweldiging weg te halen van je brein.

Ik heb ook het volgende patroon ontwaard. Soms verwachten we dingen van onze kinderen, zoals hun kamer opruimen of een brief schrijven naar hun grootouders of het konijnenhok proper maken, maar pinnen we niet vast wanneer ze dat zouden moeten doen. En dus gebeurt het niet, en dus zijn wij gefrustreerd.

Laten we het onze kinderen zo gemakkelijk mogelijk maken, en precies vastleggen in het uurrooster wanneer er klusjes moeten gebeuren. (Als ze pakweg negen of tien zijn is het verhaal wellicht anders. Misschien moeten ze dan zelf leren hun vrije tijd op te delen om bijvoorbeeld dagelijks hun muziekinstrument te oefenen.)

2.      Het beste moment: vóór iets leuks

De volgende stap: wanneer best de klusjestijd inplannen? Hiervoor haalde ik de mosterd bij mijn heldin Carolyn Thomas. Ze hanteert de gulden regel om klusjes te doen vóór iets wat de kinderen leuk vinden, in hun geval de maaltijden. Als de kinderen de klus niet geklaard hebben, mogen ze nog niet aanschuiven aan tafel.

Ik kan getuigen dat dit werkt. Onze kinderen wegen nu nog drie en twaalvenhalve kilo. Nee grapje; onze kinderen weten zelf heel goed wanneer ze een beetje schermtijd krijgen: als ze de leefruimte opgeruimd hebben, de tafel gedekt hebben en de vaat geledigd hebben. Het gaat nooit zo snel vooruit als dan! Het vooruitzicht van iets leuks boost hun motivatie.

Carolyn Thomas gaat nog een stap verder en ziet erop toe dat alle wezens die afhankelijk van hen zijn éérst bediend worden, en pas daarna henzelf. Een regel die ik graag zal overnemen van zodra we dieren toevoegen aan onze homestead!

Sowieso een goed idee: huishoudelijke klussen (ook voor onszelf) inplannen rond de maaltijden. Dat zorgt voor een logische indeling van de dag.

3.      Maak precies duidelijk wat je van je kinderen verwacht

Hoe meer ik bezig ben met dit moederding, hoe meer ik besef dat er veel afhangt van een effectieve communicatie met je kinderen. (Daarover in een toekomstige blogpost graag meer.)

In casu kan het belang niet worden overschat van het precies communiceren van je verwachtingen over het taakje. Wat is er nodig, welke stappen zijn er, waar moet het materiaal terug weggezet worden? Vaak is er niet zozeer onwil bij onze kinderen om een klus te doen, maar onwetendheid over hoé ze het moeten doen, wat zorgt voor een lagere motivatie.

Met andere woorden: we moeten hen OPLEIDEN. Hier thuis gebruiken we echt het woord opleiding, wat de kroost met een soort trots vervult.

(Dat vind ik trouwens zo fijn aan de homesteading lifestyle: kinderen kunnen hun zelfwaarde halen uit het feit dat ze echt dingen kunnen, in de tienerjaren ook een lekke band vervangen of een defect repareren; ze hoeven hun zelfwaarde niet te halen uit iemand die constant aan de zijlijn staat te applaudisseren voor hoe mooi en goed ze alles wel niet hebben gedaan.)

De ‘opleidingenkaart’ die ik vorig jaar voor elk kind invoerde, bleek hiervoor een goed instrument. Elke opleiding wordt genoteerd, met datum en v’tje erbij. Ook voor mijn trotsgevoel doeltreffend – leve visuele voorstellingen maken van onze vooruitgang (dixit bestsellerauteur Cal Newport)!

Dan nog enkele woordjes over die opleiding…

• Neem. Je. Tijd. Drie opleidingsmomenten per taakje per kind zijn nodig, heb ik uitgeplozen. Hier ben ik tot enkele weken geleden in de fout gegaan: ik verwachtte te snel te veel van de kinderen. Ik wilde van eerste vitesse direct naar zesde vitesse schakelen (zou me NOOIT kunnen overkomen in de auto).

• De eerste keer alles van naaldje tot draadje uitleggen en tonen, de tweede en derde keer superviseren zonder een woord te zeggen en pas op het einde samen met je kind evalueren.

• Maximum twee kinderen tegelijk. Anders heerst er chaos.

4.      Tijdens de taakjestijd: voltijds superviseren (in het begin)

HALT AAN DE ACTIVISTEN ONDER ONS!

Ook dit was een fatale fout van mijnentwege. Ik probeerde zelf een deel van het taakje (of een andere taak, zoals strijken) gedaan te krijgen tijdens de taakjestijd, waardoor de supervisie in de soep viel.

Sommigen wisten de volgende stap niet meer, begonnen met iets te spelen, zetten voor de lol een ruzie in…

De afgelopen week heb ik gezien dat het werkelijk loont om stil te zitten en te bekijken hoe ze het klusje uitvoeren. Tot het 100% zeker is dat ze het zelfstandig kunnen.

5.      Voorzie een moment voor evaluatie

Zelfde verhaal. Willen we hun autonomie opkrikken, dan moeten we na elk taakje kort even gaan kijken of het volgens de verwachtingen is uitgevoerd. En veeeeeeeeel praise geven als het zo is.

6.      Schrijf alle taakjes op kaarten

Gouden tip van mijn vriendin Noëlla (en via via Kimberly Hahn – hoe kan het anders?). Die me meteen ook stimuleerde om niet overweldigd te geraken bij de gedachte om alle taakjes in ons huis op kaartjes te schrijven, maar gewoon te beginnen met een aantal.

Wat schrijf ik op die kaartjes:

• De titel van het taakje

• Vanaf hoeveel jaar (ook dit: zorgt megahard voor een trotsgevoel bij de kinderen)

• Wat er nodig is voor het taakje (product, materiaal, …)

• Instructies voor het uitvoeren van het taakje (tot en met wegzetten van het materiaal)

• Achterzijde: opleidingsmomenten per kind, met timing erbij. Dit helpt heel erg om een realistische inschatting te maken van hoeveel je kan doen per taakjestijdmoment (én opnieuw om hen te motiveren minder te treuzelen!)

’s Ochtends leg ik nu de kaartjes die na het ontbijt gedaan moeten worden op de ontbijttafel. Het ontbijt opruimen is trouwens een van de recurrente taakjes.

Dit systeem is geweldig!

7.      Maak het tot een leuk moment

Hier spreekt iemand die er geregeld in gefaald is, maar ik wil echt dat mijn kinderen zich de klusjes herinneren als een fijne tijd, waar we plezier hadden samen door samen te werken. En ik moet zeggen dat dat met een beter systeem ook steeds beter lukt.

8.      Hang er een beloningssysteem aan vast

Zoals ik in mijn vorige post vermeldde, hangt er in onze woonkamer een pot waarin de kinderen voor elk goed uitgevoerd taakje één steen mogen werpen. (Het is zeer belangrijk dat de pot een krachtig lawaai maakt als er een steen in valt.) Bij dertig stenen is er een verrassing. Deze keer heb ik de kinderen gezegd dat ze vijftig stenen moeten hebben voor een SUPERverrassing en morgen krijgen ze elk een zonnebril, maar dat weten ze nog niet, sssst.

PS. Deze tip is optioneel, want er zit ook waarde in het uitvoeren van taakjes ‘pro Deo’, gewoon omdat ze deel zijn van een gezin (tafel opdekken en afdekken en de préschermtijdklusjes zitten bij ons in die categorie). En in een heus systeem van budgeting, waarbij de kinderen hun persoonlijke uitgaven zelf verdienen door allerlei klusjes te doen, maar ook dat is voor een volgende keer!

Zo, ik hoop echt dat jullie hieraan iets hebben gehad. Stuur deze blog alstublieft rond in dat geval, zodat onsthuis.org snel kan opklimmen tot marktleider.*

Tot heel binnenkort (in mijn hoofd zitten 6+ blogposts klaar, enkel nog op execute duwen en ze komen jullie richting uit),

Linde

(*in het marktsegment van de thuisblijvende homeschoolende katholieke moeders van vijf kinderen of meer en boerderijwaanbeelden die de wanhoop bijna nabij zijn maar toch steeds opnieuw blijven zoeken naar een systeem om hun huishouden beter te laten draaien.)