De tweede duoblog is een feit: mijn verhaal over het laten meehelpen van mijn kinderen in huis, gevolgd door mijn tried-and-true tips.
Ik denk dat ik gekwalificeerd ben deze blogs te schrijven. Nee, het laten meehelpen in huis is hier nog verre van perfect, maar ik ben er erg veel mee bezig geweest het afgelopen jaar. Op zoek naar een goed werkend systeem, de enige lifesaver van de huisvrouw. Op den duur weet ik alleszins wat niet werkt.
Mijn verhaal
Een kleine tijdslijn: toen ik zes maanden zwanger was van Isidoor (lente 2023) voelde ik de tijdsklok om de kinderen te stimuleren mee te helpen. Immers: tijdens de zwangerschap trainen om een goede basis te leggen voor de postpartum fase!
Onze kinderen waren toen vijf, vier, tweeënhalf en anderhalf jaar. Toen focuste ik op een moment van meehelpen ’s morgens (wat we ‘taakjestijd’ doopten, bij gebrek aan alternatief voor ‘chores’) en het klaarzetten en opruimen van de broodmaaltijd ’s middags. Dat was in mijn hoofd belangrijker dan de academische activiteiten van de dag. Als we dat gedaan kregen – en de zwangerschap was bij momenten héél zwaar, dus enkel dat was op veel dagen al een geweldige effort – was onze dag geslaagd. Ik voerde ook de ‘opleidingenkaart’ in (zie volgende blog). En bedacht een systeem waarbij ze voor elke flink gewerkte taakjestijd een steen in de pot mochten doen (met name kastanjes en zwarte of bruine linking cubes omdat we over niet genoeg kastanjes beschikten😊), en bij dertig stenen kregen ze een beloning. Bijvoorbeeld: filmpjes van de kinderen van vroeger bekijken, een prikblok van de Zeeman, nieuwe stiften.
Alles draaide op rolletjes.
Ik kan je verzekeren: al mijn inspanningen bleken totaal vruchteloos en na de geboorte heerste pure wanorde. Mijn twee grootste zorgfactoren kwamen recurrent terug: een goed systeem voor a) het laten meehelpen van de kinderen in huis en b) hun karaktertraining. (Wat een verschil met het soort mom guilt waar ik vroeger onder leed.) Ik probeerde nog krampachtig vast te houden aan de goede gewoontes die we gevestigd hadden voor de bevalling en behield de taakjestijd na het ontbijt in ons huisonderwijsrooster.
Maar die was in 90% van de gevallen een totale mislukking met een baby die voortdurend huilde en weinig sliep en vijf kinderen jonger dan zes. Sommigen maakten ruzie, anderen liepen weg, nog anderen hadden geen zin en deden onnozel, en intussen moest ik de baby vasthouden. Er was geen doen meer aan, zoals we in het liedje ‘Al onder de weg van Maldegem’ zongen. En ik heb het dan ook voor maanden aan een stuk moeten loslaten. Met tegenzin.
Zelfs toen Isidoor enkele uren per dag weg was (ja, we hebben de fatale hulpfiche ‘schakel een onthaalmoeder in’ moeten inroepen toen het even niet gezond meer was), was het nog moeilijk. Gewoon: te weinig routine en te veel kinderen tegelijk! Ik kreeg de taken niet gestandaardiseerd (zoals bijvoorbeeld ‘de kippen eten geven’: een eenvoudige taak die iedere dag precies dezelfde is en zo dus haalbaar voor jonge kinderen). Ik kon niet iedereen tegelijk overzien. En ik wilde tijdens de taakjestijd ook zelf dingen gedaan krijgen vanwege de tijdsdruk.
Wat ik wel kon invoeren na de komst van Isidoor, in pakweg november of december, was een opruimmoment rond het vieruurtje. Dan moesten ze de vaat leegmaken, de leefruimte opruimen en de tafel dekken. We hadden toen duidelijke opruimregels geformuleerd die we iedere dag luid scandeerden: de twee- en driejarige steken de Kapla in de doos, de vierjarige doet de duplo, en de zesjarige doet de boeken in de boekenmand. (Maar zo’n afspraken veranderen natuurlijk naargelang het populaire speelgoed van het moment.) Als beloning mochten ze drie filmpjes van TikTak kijken.
Dat was wel een succesverhaal. Het opruimmoment gaf me mentale rust, omdat het voldoende bleek voor de hele dag (je hoeft dus niet de hele dag lopen kniezen wanneer het hier nu opgeruimd zal raken). En tijdens het filmpje kon ik soms wel TWEE zinnen in een boek gelezen krijgen. Awesome.
Maar ik bleef dus op zoek naar een goed werkend systeem voor taakjestijd, op maat van ons gezin. En enkele dagen geleden heeft een vriendin me dé tip bezorgd die nodig is voor het moment! Met name alle taakjes op kaartjes noteren (zie hierboven). En iedere dag een aantal kaarten op tafel leggen waarop de taken staan moeten gebeuren. Ik ben dat deze week heel hard aan het uitproberen, om er volgende week op te kunnen voortbouwen, wanneer we zullen starten met thuisonderwijs. Vanmorgen bleef het heel moeilijk (same game: te veel kinderen en te veel going on), maar ik heb wel het gevoel dat we op de juiste weg zitten en dat dit systeem ons het finale duwtje in de rug geeft dat we nodig hadden.
Als ik de mentale beleving van mijn afgelopen traject in een grafiek zou moeten gieten, zou hij er ongeveer zo uitzien:
Shout out aan mijn echtgenoot, die deze grafiek heeft gemaakt. Ter info: na onze eerste date in Leuven probeerde hij me ook te veroveren door mijn bezorgdheden in een excelsheet te gieten...
De eerste weken dus: totale wanhoop. Hoe is het in ’s hemelsnaam mogelijk dat dit ooit gaat lukken? Zelfs de eenvoudigste taak bleek soms onmogelijk om te laten uitvoeren door een kind van vier. Zoals een bekertje oprapen in de tuin, zelfs wanneer ik toonde waar het lag. Maar na een aantal weken van hard werken kwamen ook de eerste vreugdelichtjes. Zoals het moment waarop ze alle gewassen konden herkennen in de moestuin omdat we die geregeld water gaven als taakje. En na de geboorte, ondanks dat we geen structureel taakjessysteem hadden, zag ik wel dat de kostbare energie die ik had geïnvesteerd in de maanden voordien, toch vruchten afwierp. Zo was het afkuisen van de tafel geen probleem. Hing de schotelvod altijd netjes terug op de plaats waar hij hoorde, omdat we dat zo getraind hadden. En gingen dingen die vorig jaar een labeur waren, zoals het huis opruimen, plots veel gemakkelijker zonder mijn constant toezicht.
Moraal van het verhaal: KEEP CALM AND CARRY ON.
Waarom helpen in huis?
Waarom al die inspanningen, kan je je afvragen? Is het zo belangrijk om de kinderen (die per slot van rekening nog heel klein zijn) te laten helpen in huis?
In ’t kort: ja! In onze visie als gezin is dat belangrijk. Omdat we als devies hebben: hard werken en veel plezier maken. Beide. Hard werken, maar ook veel leuke dingen doen samen. Omdat ons thuisonderwijs holistisch hoopt te zijn (denk Montessori met de focus op practical life skills). Omdat ik geloof dat je banden smeedt door dingen te doen samen. Samen toewerken naar een gedeeld doel. En bovendien heb ik het grote homesteading-ideaal voor ogen. Als we verhuizen willen we meer dingen toevoegen aan ons huishouden; een grotere moestuin, zelf meer producten maken op structurele basis en beesten toevoegen. Unieke kansen voor de kinderen om vaardigheden te leren en verantwoordelijkheid voor iets te dragen. En vooral iets om te doen als gezin. Leve het gezin en leve de mogelijkheid om dit alles fulltime te mogen doen!
Tot binnenkort (morgen hopelijk),
Linde
Ik ga zodadelijk deel 2 lezen (terwijl mijn peuter mijn schoenen van mijn voet/ uit elkaar tracht te halen, dus ik ben nog even zoet), maar fantastische grafiek en sidenote :')