Dumdumdum... een eerste GASTBLOG op Ons Thuis! Eleonor Waelkens is een inspirerende mama op velerlei vlak: huismoeder, thuisonderwijzer, moeder van vijf jonge kinderen, en ruilde de West-Vlaamse thuisgrond in voor een avontuurlijke boerderij.
Ondertussen brengen de echtgenoot en ik het blogvrije weekend door met z'n tweetjes in het exotische Koekelare. Een 'babymoon' dus: laatste reisje samen voor de komst van de nieuwe baby. Kindjes worden dankbaar gedropt bij oma en opa.
Veel leesplezier!
Over het saaie leven van alledag.
‘En schat, hoe was je dag?’
Zijn er nog andere thuisblijvende mama’s van kleine kinderen die spontaan ineenkrimpen bij deze immer wederkerende vraag? Wat kan je daar nu op antwoorden?
‘Niet goed. Ik ben erin geslaagd om de bompamper van onze peuter te verversen zonder te roepen en daarna ben ik door het lint gegaan omdat onze kleuter gedurende die tien minuten mijn lievelingsbloemen vernield heeft.’
‘Niet goed. Ik had een prachtig plan voor een gezonde, goedkope en smakelijke maaltijd, maar het cruciale ingrediënt ontbrak, dus we eten boterhammen met soep uit de diepvries.'
‘Niet goed. De baby heeft de hele dag gehuild en als iemand nog een kik geeft, ga ik zo hard gillen dat de buren zich dood schrikken.’
Toen mijn kinderen jonger waren, was ik het merendeel van de dag bezig koortsachtig plannen uit te werken die ervoor zouden zorgen dat ik binnen de kortste keren terug aan het werk zou gaan. Liefst een bijzonder vervullende job die bovendien nog de wereld ten goede zou komen. Liefst een job waar mijn talenten tot hun recht zouden komen en waar ik veel lof en bewondering voor zou oogsten. In ieder geval het tegendeel van mijn huidige saaie leven van alledag.
De tijd die ik besteedde aan het opruimen van braaksel op de gordijnen of de miljoenen keer dat ik de keukenvloer veegde zonder dat iemand het ooit opmerkte, leken mij zo’n absurde tijdsverspilling dat ik inwendig bulderde omdat ik mij moest bezig houden met zulke banaliteiten. Ik had de indruk dat de beste jaren van mijn leven verdronken in gegil, gekrijs en rondvliegend speelgoed.
Intussen zijn we een paar jaar verder en zijn onze kinderen een paar jaar ouder. Het speelgoed vliegt nog altijd regelmatig door de lucht en ik ruimde laatst nog midden in de nacht het bed op van een kind dat in het geheim te veel chocolade had gegeten en daar de gevolgen van ondervond.
Wat er veranderd is, is dat ik vandaag begrijp dat het net die momenten zijn die cruciaal zijn om mij te maken tot wie ik vandaag ben. Als ik nu op een boerderij leef die mijn wildste dromen overstijgt en een leven leid dat veel boeiender en meer vervullend is dan alle wilde plannen die ik in die vervlogen dagen bedacht, is dat niet ondanks die momenten, maar juist omwille van die momenten.
Lieve mama, de donkere eenzame uren die je vannacht doorbracht met een krijsende baby zijn niet verloren. De zomer die je zwetend en puffend in de zetel doorbracht met een enorme buik, koortsachtig tellend hoeveel dagen er nog te gaan waren terwijl je overige kroost elkaar afslachtte, is geen tijdverlies. Net als iedere bevallingswee je één stap dichter brengt bij het baren van een volledig nieuwe, unieke en kostbare mens, maakt ieder moment van stille dienstbaarheid voor de mensen rondom je je tot een completere en wijzere mens en is het net dàt wat de wereld een betere plaats maakt.
Veel liefs,
Eleonor
Comments