Meer dan een maand radiostilte bij Ons Thuis, en daar zat onze verhuizing voor iets tussen! Nu probeer ik dat goed te maken in drieëntwintig minuten, want erna moet ik nog vijfenzestig taken doen en dan op tijd gaan slapen.
Ik heb eigenlijk niet meer te zeggen dan: ik ben blij.
Maar omdat ik een schrijfmanie heb ga ik jullie toch bezighouden met meer dan duizend woorden.
Mechelen was fantastisch, ik woonde er graag, ons huis was mooi en we hadden vele troeven dichtbij. En toch - hart vasthouden - heb ik onze vorige stek nog geen second gemist!
Blijkbaar ben ik gewoon iemand voor 'op den buiten'. De stilte, de vogels die we zien vanuit ons raam, de bomen... We wonen in een klein dorpje in de Vlaamse Ardennen en ik heb het gevoel dat hier méér verbinding zal zijn dan in onze vorige stad waarin we veel dichter bij mekaar woonden.
Wat ik geweldig vind aan ons nieuwe huis:
me niet meer druk maken om buren. Een gedeelde tuin (de juristen onder ons lezen: 'appartementsrecht') was fijn, maar ik kon me mentaal opvreten bij de gedachte dat we onze buren aan het ambeteren waren. Nu zijn mijn nieuwe hobby's speelgoed in de tuin laten liggen en met zetels schuiven, omdat er toch niemand last van heeft.
HET IS EEN OUD HUIS. Hoge plafonds, oude houten deuren, originele witzwarte vloer, zichtbare houten balken op de zolder. Iedere keer als ik onze trap bestijg, voel ik de dopamine stijgen. Het is immers een prachtige oude trap met sierlijke leuning in donker gelakt hout. Wat een geluk, wat een geluk. Ik vind het oprecht spijtig dat zo'n dingen vandaag niet meer gemaakt worden. Nu schuim ik alle tweedehandswebsites af naar meubels met elegante spijlen en mooie houtversieringen uit de jaren stillekes...
Ruimte. Wat een opluchting om ruimte te hebben. Onze vorige woning was 145 m², waar we dus met z'n zevenen in woonden, en ik heb nooit het gevoel gehad dat het te klein was. Wel om dingen op te slaan was het altijd een drama. Elke millimeter aan ruimte moest benut worden. (Onze verhuizers waren dan ook zeer verrast toen er zoveel uit ons huisje bleek te komen...) Hier was ik dan ook verbaasd bij het uitpakken: na alles in de keuken een plaats te hebben gegeven Mechelen-style bleek er plots nog pakken ruimte over. We hebben van de vorige eigenaars ook tal van kasten geërfd. Er is daarnaast een kelder, wat een must was voor onze homesteading-aspiraties. Kortom: plaats genoeg. Het aantal effectieve slaapkamers is beperkt (eigenlijk twee, want wij slapen in de bureauruimte), maar dat geeft echt niet, want ze zijn ruim. Uitdaging: toch wil ik mijn minimalistische mentaliteit niet verliezen, met andere woorden, ik ga dit huis niet vol proppen 'omdat we er nu eenmaal de plaats voor hebben'. (Proberen.)
Eén stapje en je zit in de weiden...
Als je in bomen kunt klimmen, heb je echt een gouden jeugd gehad...
De gigantische oven. Ik kan er vijf pizza's tegelijk in bakken. Droom wordt werkelijkheid. Voordien was het een voor een afbakken, wat ca. 150 minuten duurde met onze multi-eters. Ook heeft mijn eten er nog nooit zo lekker uit gezien als na een bezoekje aan deze kwaliteitsoven. Zó benieuwd voor het moment waarop ik mijn eerste batch broden bak. Wat nu wellicht gaat kunnen zonder gietijzeren pot!
Plaats voor dieren. We hebben momenteel al twee varkentjes. Het was liefde op het eerste gezicht. En ik droom al van kippen en schapen in de nabije toekomst. Maar eerst...
Rarara, welke diersoort nemen wij eerdaags in huis?
Twee minpunten: de grond is veel te nat ('succes ermee', zei de boer van hiernaast smalend toen ik hem inlichtte over mijn moestuinplannen), en de geur van een huis-zonder-modern-ventilatiesysteem. Op ons trouwfeest in zaal Le Saulchoir hing er een geweldige geur van haard/parket/boenwas... die geur is mijn ambitie!
Sommigen vroegen mij naar een echte tour, maar daar ben ik vrees ik niet fotografisch genoeg voor. Blijf me volgen op instagram en je ziet wel foto's passeren...
Het enige wat ik hoop is dat we onze lieve vrienden rond Antwerpen/Leuven dikwijls kunnen blijven zien, anders gaat mijn boerenbuitengeluk toch een beetje bitter gaan smaken. Maar we hebben een auto! (Mét herstelde achteruitkijkspiegel, ruitenwisser, bumper en carrosserie na mijn brokkenparcours van het afgelopen jaar.)
De Voorzienigheid: niet alleen kapelletjes dichtbij maar vooral een goede dagelijkse Mis! Op minder dan tien minuten rijden, met aanbidding, biechtgelegenheid en andere good stuff...
Langzaam de draad terug oppikken
De keerzijde van de verhuismedaille ligt in de opvoeding: al onze goede gewoonten zijn destroyed. Van bed opmaken tot vlijtig helpen in het huishouden, het lijkt alsof we met alles van nul terug moeten beginnen. Maar alles op zijn tijd. De eerste maanden is onze prioriteit om onze onderneming opgestart te krijgen.
Lindy Unpacking Solutions presenteert u: de keuken, voor en na. Een echt grote prestatie was dit niet, daar de kinderen op dat moment nog bij de grootouders waren, wat ons een welkome kans gaf om als een gek de eerste ruimtes leefbaar te maken!
En het thuisonderwijs? Dat ligt nu al een poosje stil. De week voor de herfstvakantie heb ik al moeten afhaken (voor de kinderen was het nogal verwarrend wannéér hun herfstvakantie nu precies begon, want ik kwam iedere dag met een ander plan af over welk deel van het programma we nog gingen doen of welke nieuwe knutselideeën of thema's, wat uiteindelijk neerkwam op: niets doen). En uiteindelijk zijn we nu al aan week vier bezig van onze herfstvakantie. Nu ik wat ruimtes heb kunnen in orde brengen dankzij enkele welkome oppasmomenten zie ik het stilaan zitten om de draad terug op te nemen. Maandag, om precies te zijn. Wordt sowieso een confrontatie. Want onze kleinste is nu definitief weg van bij de onthaalmoeder (wat vier weken zou zijn werd uiteindelijk vier maanden...), wat op zich geweldig is en hoe ik het wil, maar hij blijft enorm veel aandacht vragen. Én heeft nu bovendien zijn ochtenddutje laten vallen - wat op een welkom scholingsmoment valt - waardoor hij om twaalf uur al volledig kapot is en we tegen dan dus al moeten stoppen met thuisonderwijs, in plaats van vier uur overtijd te gaan met ons schema.
Dit was mijn korte update vanop de roze verhuiswolk. Ik kijk al uit naar volgende week, wanneer ik jullie opnieuw kan schrijven over hoe dramatisch en gruwelijk zo'n thuisonderwijsleven met allemaal kleine kinderen in huis toch is.
Tot binnenkort dus!
Linde
Tijd voor promotie voor deze blog heb ik niet, dus doe me een plezier en duw op het hartje of deel 'm!
Een paard, obviously 😂
Het ziet er geweldig uit!!! Ben zo blij voor jullie!