Waarom huismoeder zijn rock ’n roll is.
Moest je mij toen ik twintig was gezegd hebben dat ik tien jaar later huismoeder zou zijn, zou ik je zeker niet geloofd hebben. Mijn grote levensproject was ‘mijn carrière’, het ver schoppen, mijn talenten optimaal valoriseren, de top proberen te bereiken in alle aspecten van mijn leven. Dat grote levensproject maakte mij enthousiast en vurig om steeds maar weer ‘bij te leren’ en ‘te verbeteren’.
In 2012, toen ik net geen 22 was, heb ik echter een radicale bekering doorgemaakt – een ervaring waarover ik graag ooit een boek zou schrijven. Een fundamenteel (maar ergens uiterst basaal) inzicht was het volgende: het doel van mijn leven is niet mijzelf. Mijn leven gaat ten diepste niet om ‘mij’. Het doel van mijn bestaan is God, en uit liefde voor God andere mensen liefhebben. Ik begon het leven volledig anders te bekijken. Ook de vraag ‘wat is waardevol om te doen’ stond plots in een ander perspectief: voortaan was lovenswaardig datgene wat God welgevallig is, een idee dat nogal ver afstond van mijn vorige self-centered criterium. Ook, puur antropologisch gezien dan, leerde ik dat het willen veiligstellen van eigen geluk geen recept voor geluk is in het leven, wel integendeel. Een van de voornaamste bronnen van geluk bleek te liggen in àndere mensen gelukkig maken.
All-in gaan voor onze kinderen
Dus waarom meer tijd aan het gezin besteden?
Omdat ik wil liefhebben, grondig wil liefhebben.
Omdat ik over één iets geen spijt wil hebben: dat ik te weinig tijd doorbracht met mijn gezin. Dat is uiteindelijk het belangrijkste ‘project’ in mijn leven (als we toch in carrièretaal moeten spreken), een project dat niet verdwijnt omdat ik toevallig verhuis naar een ander continent of mijn huidige baan opzeg.
Omdat de opvoeding van de kinderen op dit moment de belangrijkste taak en verantwoordelijkheid in mijn leven is. Het voelt dus ‘juist’ en coherent aan om hen overeenkomstig het merendeel van mijn daguren te geven. Hoewel ik een fantastische en uitdagende job had, voelde ik me in het jaar dat Mathilde in de crèche is geweest innerlijk niet in harmonie. (Ik zeg hiermee niet dat iedereen die keuze zou moeten maken, don’t get me wrong. Ik hoop alleen dat de maatschappij een gezond evenwicht werk/gezinsleven faciliteert en reële vrijheid om te kiezen mogelijk maakt, want alleen zo krijgen we gelukkige kinderen én gelukkige ouders.)
Omdat het gewoon cool is en een topjob (met mega vrijheid en mega verantwoordelijkheid) – maar dat is een artikel voor later.
Zoals dat vaak gaat, maakte een klein zinnetje in een artikel dat over iets totaal anders ging, op mij een grote indruk. Het artikel had het over de nood om je zoon los te laten op het moment van zijn huwelijk, wat belangrijk zal zijn om jaloezie te vermijden tegenover je schoondochter. En de auteur vermeldde terloops: ‘She had her chance, and now he is grown.’
Slik. Zou ik binnen twintig jaar plots beseffen dat ik de opportuniteit niet goed heb benut om mijn zoon op te voeden, kwistig tijd aan hem te besteden, hem waarden door te geven, zijn ziel te kneden en zijn karakter te vormen, en zou ik dat dan willen compenseren op een moment wanneer het er al te laat voor is?
De tijd is kort
De tijd is kort, heel kort. De tijd waarin we onze kinderen fysiek bij ons hebben, komt neer op slechts ongeveer ¼ van een mensenleven. En de eerste levensjaren in het bijzonder vliegen voorbij in een vingerknip, wie al kinderen heeft weet het. Sarah MacKenzie drukt dit idee van ‘urgentie’ prachtig uit in haar boek The Read-Aloud Family (zie bibliotheek):
‘It’s just too easy to let these precious childhood years scream by. They are screaming by, and I can hardly stop them. … I don’t want to look back twenty years from now and realize that those active parenting years went by so fast that I didn’t relish them. I’m terrified I’ll wish I had been less distracted and more attentive. I’m afraid I’ll come to the realization, when it’s too late, that I should have been more present. I’m afraid I’ll wish I had enjoyed it more. … I want to make sure you know what this book is really about: it’s about you and me going all-in for our kids.’
Elk ogenblik maakt onderdeel uit van een season of life. Nu is mijn seizoen in het leven dat waarin ik kinderen op de wereld kan zetten (vruchtbaarheid is niet eindeloos), en de grote taak en gave om hen in te wijden in die wereld.
De jaarresultaten. ‘Hoe is dat dan, huismoeder zijn?’
Na één jaar thuisblijven kan ik zeggen: het is een privilege. Het is afmattend, zeer afmattend, soms té afmattend, en (met de woorden van Cléo Rosseneu) een ‘woestijnervaring’, en ik denk vaak dat de job te vergelijken valt met die van de negentiende-eeuwse mijnwerkers. Oké, da’s misschien overdreven. Of niet. Denk ik op zo’n momenten, als ik bijvoorbeeld in een bus vol schreeuwende kinderen (de mijne incluis) van de ene naar de andere kant vlieg, helemaal bezweet (al drie kwartier te laat voor mijn afspraak) ben en dan merk dat ik mijn regenhoes (bij volle vlaag) niet bij heb.
Sinds ik huismoeder ben, ben ik met mijn hart meer bij de mensen. Bij de buurvrouw van 80 die gevallen is, bij de familieleden of vrienden die het moeilijk hebben, bij mijn eigen kinderen/man en hun noden – in mijn hart kregen ‘mensen’ een voorrangsplaats tegenover ‘dingen’. Het voelt allemaal veel natuurlijker aan. Het is ‘slow living’ (volg nowelja), en voor iemand met een vulkanische drang om dingen te ‘verwezenlijken’ (de lijstjes-mentaliteit) is dat telkens opnieuw een strijd (ja, er zijn dagen dat ik ei zo na ontplof omdat de kinderen me zelfs niet toelaten een dringend mailtje te schrijven).
(PS. Mailtjes schrijven waar de kinderen bij zijn is geen goed idee. Ook niet als ze dringend zijn.)
De tientallen, soms honderden kleine onaangenaamheden per dag zijn onzichtbaar voor de wereld, maar als ze met liefde gedragen zijn geloof ik dat ze werkelijk de wereld kunnen veranderen.
Een vrouw in haar huishouden en taken van opvoeding heeft de mogelijkheid om de wereld te veranderen. Dat geloof ik diep.
Toen ik nog buitenshuis werkte, waren mijn dagen al bij al voorspelbaar (dat is misschien anders bij een spoedarts of vennoot), terwijl mijn job nu veel meer rock ’n roll is. En dat komt doordat je er bewust voor koos om een bepaalde autonomie op te geven – in feite een zeer irrationele keuze, als ik er economisch over nadenken. Huismoeder zijn gaat eigenlijk echt om je leven op het spel zetten uit liefde.
Natuurlijk is het langdurig geven van borstvoeding (verre van dat ik zou willen dat er maatschappelijke ‘druk’ op vrouwen komt om dit te doen), nu meer dan 1 jaar bij de jongste, een groot geschenk. Niet alleen 'gewoon handig', maar vooral een unieke wijze van hechting moeder-kind.
Ik zou op deze vraag ook veel meliger kunnen antwoorden: zelf voor je kinderen zorgen is subliem omdat er zoveel liefde kan liggen in één simpel gebaar: het oppakken van je baby’tje als hij huilt en hem een troostend kusje geven – liefde die de wereld omvormt. Uiteindelijk is dàt waar het om gaat: de vraag hoe ik het beste de wereld kan omvormen. Omdat ik toch plannen had om in het onderwijs te stappen, en me daarvoor ook voorbereidde via een specifieke lerarenopleiding, was de keuze voor huisonderwijsvrij snel gemaakt. Maar daarover later meer.
Lees: 8 Reasons to be a stay-at-home-mom (of de versie in het Nederlands)
Bepaal zelf wat succesvol zijn is!
En… heb ik hiermee mijn ambitie laten varen? Wil ik niet meer succesvol zijn, heb ik het opgegeven om iets te bereiken in het leven? Vind ik ‘het ver schoppen’ thans onbelangrijk?
Het tegendeel is het geval. Meer dan ooit wil ik de talenten die ik ontving te gelde maken, maar nu alleen voor een zeer verheven doel. Meer dan ooit ben ik gedreven om bij te leren en mezelf te verbeteren, maar nu alleen voor een job met een diepe zin, een zin die letterlijk de generaties overspant.
Zoals een vriendin van me de voormalig decaan van Yale Law school citeerde (Robert Post) in VRG Alumni magazine: de uitdaging in het professionele leven is niet om succesvol te zijn, maar wel om zelf te bepalen wat succesvol zijn is.
Tot binnenkort,
Linde.
Dank je, lieve lezer, om deze blog te lezen! Als je er iets aan hebt gehad: je kan me helpen om de blog te verspreiden naar meer mensen door op het hartje te klikken, een reactie toe te voegen (momenteel kan dat helaas nog niet zonder inloggen), naar hem te linken op je eigen webpagina, of hem te delen op social media via de knoppen hieronder. En door Ons Thuis te volgen op Facebook natuurlijk!
Comments